Zajedniĉka trgovinska politika EU je bila i ostala jedna od najvaţnijih oblasti vanjskih odnosa Evropske unije. U iskljuĉivoj je nadleţnosti EU još od Rimskog ugovora iz 1957. godine, kada su drţave ĉlanice prihvatile da prenesu suverenitet iz domena trgovinske politike na nadnacionalni nivo. Evropska unija je vodeći svjetski izvoznik i uvoznik robe i najveći izvoznik i uvoznik komercijalnih usluga. MeĊutim, posljednjih godina dolazi do relativnog opadanja trţišne moći EU kao rezultat strukturnih promjena u meĊunarodnoj trgovini. Lisabonski ugovor donosi niz promjena trgovinskoj politici EU sa ciljem jaĉanja uloge EU u svjetskoj areni. Zajedniĉka trgovinska politika EU eksplicitno se proširuje na trgovinu uslugama, trgovinske aspekte prava na intelektualnu svojinu i oblast stranih direktnih investicija. Ugovor integriše trgovinsku i investicionu politiku u oblast vanjske akcije EU i njenim principima formalno podvrgava zajedniĉku trgovinsku politiku. Sa stupanjem na snagu Lisabonskog ugovora, zajedniĉka trgovinska politika EU ulazi u novu, Lisabonsku eru sa ojaĉanom ulogom Evropskog parlamenta u oblikovanju i implementiranju trgovinske politike.
