FILOZOFIJA SEKSUALNOSTI I L’ÉCRITURE FÉMININE

Abstract

U radu autorka problematizuje, ali i nastoji rasvijetliti fenomen ženske seksualnosti i mjesto i ulogu žene u simboličkom prostoru, kroz ulazak u dijalog sa predstavnicima l’écriture féminine („žensko pismo“), kao francuskog ogranka feminističke filozofsko-književne teorije s početka 70-tih godina XX vijeka. Prva saznanja nastala iz ove polemičke ra- sprave otkrivaju da je predmet interesovanja teorije „ženskog pisma“ inskripcija ženskog tijela i ženske različitosti u strukturni jezik i tekst, sredstvima dekonstrukcije kao postrukturalističkog metoda. Pokazaće se da traganje za „skrivenim označiteljem“ u jeziku, koji teži da izra- zi ono neizrecivo, podrazumijeva kritičko preispitivanje filozofskih, psihoanalitičkih, te književno-teorijskih postavki o razvoju ženskog seksualnog identiteta, kao i o ulozi žene u simboličkom poretku. Tako Fukoovi tekstovi propituju arheologiju seksualnosti u narativu, pod snažnim dejstvom psihoanalize. Francuski psihoanalitičari, na čelu sa Frojdom, preko fenomena histerije, kojeg Fuko reinterpretira kao fenomen samo-nerazumijevanja, otvaraju put razmatranja nerazu- mijevanja vlastite želje i vlastite seksualnosti, dok književni teoretičari paralelno uvode diskurzivnu produkciju znanja o seksualnosti poten- cirajući pri tome sveprisutno nerazumijevanje i isključenost ženske seksualnosti iz standardno muškog jezičkog koda. Autorka, na kraju, zaključuje da su u falogocentričkom jeziku žene definisane kao „dru- go“, i da moraju ući u dijalog sa svojom drugošću kako bi reafirmisale takvo razumijevanje sebe i svoje seksualnosti.