MOŽE LI ALOJZIJE STEPINAC BITI SVETAC?

Abstract

Na sceni je pokušaj revizije istorije za političke potrebe. Na širem planu pokušava se ''umanjiti'' doprinos ruskog naroda u pobedi nad nacizmom tokom Drugog svetskog rata. Odgovorniji istoričari upozoravaju ili postavljaju pitanje da li bi uopšte bilo moguće iskrcavanje zapadnih saveznika da pre toga nije sovjetska armija slomila ili uništila preko sto pedeset nemačkih divizija. Na užem geopolitič-kom prostoru Balkanskog poluostrva desničarske strukture hrvatske nacionalnosti, kod kojih nije izvršen proces denacifikacije ili, preciznije rečeno, deustašizacije, a to su određeni političari, ''naučnici'', velik deo raznih struktura vezanih za Katoličku crkvu u Hrvatskoj, kao i značajan deo ostalih hrvatskih struktura koje hoće da učvr-ste nov istorijski falsifikat, tvrde da je hrvatska nacija prva antinacistička i antifaši-stička nacija Evrope. Apsurdnost ove tvrdnje je gotovo neverovatna kada se zna da je reč o narodu koji je sa najviše aplauza i cveća dočekao naciste. Istorijska je činjenica i to da nigde nije bilo lepšeg pisanja o Hitlerovu režimu i njegovom evropskom poretku kao u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj 1941–1945. godine. Teza o prvoj antina-cističkoj naciji Evrope je kontradiktorna i sa današnjom praksom u samostalnoj drža-vi Hrvatskoj. Od sticanja samostalnosti u Hrvatskoj je srušeno nekoliko hiljada anti-nacističkih i antifašističkih spomenika. Činjenica je i to da u današnjoj Hrvatskoj nekoliko desetina hiljada ljudi, na raznim okupljanjima a pre svega sportskim, naci-stički pozdravlja ispruženom rukom i obaveznim usklikom ''Za dom spremni'', upra-vo onako kako su to radile vojne jedinice Ante Pavelića. Ostaje pitanje zašto to tole-riše Evropska unija, ako se stalno ističe da su sve evropske integracije posle Drugog svetskog rata do danas nastajale na antifašizmu i antinacizmu. Međutim, treba pri-znati istorijsku činjenicu da se prvi antinacistički pokret u Evropi desio 1941. godine na teritoriju koji je tada bio u sastavu Pavelićeve Hrvatske. To je bio ustanak srpskog naroda koji se pobunio protiv hrvatskog režima, koji mu je namijenio potpunu elimi-naciju sa njegovih vekovnih ognjišta. To je bila pobuna protiv najmračnije nacističke varijante, Pavelićeve hrvatske države. Ova država je 1941. godine dobila većinsku podršku svih slojeva hrvatskoa društva (sveštenstva i ostalih struktura katoličke pro-venijencije, inteligencije, seljaka, radnika i skoro svih slojeva iz politike). Danas hoće da Srbe optuže za genocid i da im pripišu da su sprovodili holokaust. Neviđen je apsurd optuživati srpski narod da je sprovodio genocid, a bio je prva žrtva genoci-da, a njegovi pripadnici prvi antifašisti i antinacisti Balkana i Evrope. Srpski narod je daleko najveći stradalnik na Balkanu u 20. veku. Upravo nad srpskim narodom je sprovođen genocid i upravo je srpski narod štitio jevrejski narod od holokausta. Zašto je i ovaj falsifikat potreban hrvatskim političkim desničarskim strukturama, na to je pred smrt odgovorio jedan od najvećih hrvatskih intelektualaca Vlado Gotovac, koji se borio za samostalnu državu Hrvatsku i zbog nje tamnovao još sedamdesetih godina. na kraju je ipak priznao 2.000 godine: ''Zakazali smo na otvorenom i posve znanstvenom susretu sa povijesnom istinom... Hrvati su na taj način stekli potrebu za krivotvorenjem koje obuhvata gotovo sve što činimo. I to je naša velika nevolja i ona će dugo trajati. U ovom trenutku, mi nemamo ni političke ni državne hrabrosti da s tim prekinemo''.1 Nešto slično je potvrdio i jedan od napoznatijih hrvatskih istoričara dr Dušan Bilandžić, koji je svim sredstvima i metodima rušio SFRJ i borio se za samostalnu državu Hrvatsku. Na kraju je ipak naveo, doduše u nešto uvijenijoj formi: ''Tužna je činjenica da od smjene vlasti 1990. godine do danas nije obavljeno temelj-no istraživanje nedavne prošlosti... Znanstvene institucije su pasivne, jer su zaposleni u njima politički podijeljeni...''.2 Isti profesor, pet godina kasnije, između ostalog je naveo: ''U proteklih petnaest godina nakon smjene vlasti 1990. godine, masovna povijesna svijest, pa i historiografija, do te mjere su se razdvojile i sukobile da su normalne rasprave gotovo nemoguće''.3

U sklopu revizije ili pokušaja relativizacije istorijskih događanja dvadesetog veka forsira se ili koristi prilika da se dr Alojzije Stepinac kanonizira ili proglasi za ''sveca''. Ova ideja je starija i pokušava se iskoristiti pogodan politički momenat. Nameće se pitanje može li Stepinac biti svetac. Formalno da, ako se donese takva odluka, ali stvarno ne. Postoje brojni dokumenti o njegovoj ulozi u Drugom svet-skom ratu odnosno u režimu NDH, kao i o ulozi brojnih struktura katoličke proveni-jencije kojima je on bio direktno nadređen. On je duhovni otac genocida odnosno elimnacije srpskog pravoslavnog naroda, jevrejskog naroda i nekih drugih verskih grupacija u NDH. Dokumetacija o njegovoj i ulozi njegovih grupacija postoji u više velikih evropskih država, značajnih aktera Drugog svetskog rata, kao i u svim bal-kanskim državama nastalim na prostoru bivše SFRJ. Zatim postoje, ne na desetine nego na stotine iskaza lica hrvatske nacionalnosti, koji govore o njegovoj ulozi i ulo-zi njemu podređenih struktura za vreme NDH 1941–1945. godine.