Značaj stacionarne fizikalne terapije i rehabilitacije za kvalitet života pacijenata nakon ugradnje totalne endoproteze zgloba kuka

Abstract

Uvod. Totalna endoproteza kuka uklanja veliki funkcionalni i estetski invaliditet
koji stvara degenerativna bolest kuka. Dobri funkcionalni rezultati
ove intervencije zavise kako od hirurškog liječenja tako i od kvalitetno provedene
rehabilitacije. Ciljevi rada su korelirati funkcionalni status pacijenata
sa koksartrozom u tri vremenska perioda: preoperativno, po prijemu na
stacionarnu fizikalnu terapiju i po otpustu sa iste, a potom ispitati postoji li
razlika u odgovoru na provedenu rehabilitaciju kod pacijenata sa primarnom i
sekundarnom koksartrozom, kao i uticaj komorbiditeta na ishod rehabilitacije.
Metode. Istraživanjem su obuhvaćena 122 pacijenta (46 muškaraca i 76 žena)
sa degenerativnim oboljenjima zgloba kuka: 80 primarnih, 42 sekundarne koksartroze.
Svi pacijenti su hirurški liječeni implantacijom totalne bescementne
endoproteze zgloba kuka u Zavodu za fizikalnu medicinu i rehabilitaciju
„Dr Miroslav Zotović“ u Banjaluci. Kod svih pacijenata je provedena rana
rehabilitacija po protokolu ustanove, a zatim je u istoj ustanovi provedena
stacionarna fizikalna terapija nakon prvog kontrolnog pregleda ortopeda i
fizijatra. Instrument procjene funkcionalnog statusa je bio WOMAC indeks.
Rezultati. Statistička analiza, urađena softverom SPSS, je pokazala visoko
statistički značajnu razliku (p<0,001) pri poređenju vrijednosti WOMAC
indeksa: preoperativno i na prijemu pacijenata na stacionarnu fizikalnu terapiju,
preoperativno i pri otpustu pacijenta, kao i pri dolasku i pri otpustu
sa stacionarne terapije. Statistički značajna razlika (p<0,05) je uočena samo
preoperativno u korist pacijenata sa sekundarnom koksartrozom, dok nije
bilo statistički značajne razlike između pacijenata sa i bez komorbiditeta.
Zaključak. Dobro osmišljen i proveden rehabilitacioni program zasnovan
na timskom radu daje i dobre rezultate bez obzira na prateći komorbiditet i
životnu dob pacijenata.