Uticaj tipa poremećaja pisanja na školski uspjeh učenika sa disgrafijom

Abstract

Uvod. Disgrafija je poremećaj u ovladavanju vještinom pisanja kod djece
očuvanih intelektualnih sposobnosti, očuvanog vida i sluha, adekvatne obuke
u školi i odgovarajućih socio-ekonomskih uslova. Poremećaj pisanja može
da se manifestuje oštećenjem rukopisa i jezičkim deficitima. Cilj ispitivanja
je bio da se utvrdi uticaj tipa poremećaja pisanja na školski uspjeh učenika
sa disgrafijom.
Metode. Uzorak se sastojao od 461 učenika trećih, četvrtih i petih razreda
tri gradske škole na području Republike Srpske. Pomoću testa za procjenu
disgrafičnosti rukopisa i na osnovu jezičke analize svakog pojedinačnog rukopisa,
izdvojen je poduzorak od 42 ispitanika sa disgrafijom, uzrasta od 8 do
11 godina, oba pola. Istraživanje je realizovano u aprilu i maju 2015. godine.
Rezultati. Među ispitanim učenicima 42 (9,1%) ima disgrafiju koja je u značajno
većem procentu prisutna kod dječaka (7,6%) nego kod djevojčica (1,5%). Nije
uočena statistički značajna razlika između ispitanika različitog pola i školskog
uzrasta u pogledu stepena disgrafije. Teži stepen odstupanja/kašnjenja u
zrelosti rukopisa u odnosu na hronološki uzrast prisutan je isključivo kod
ispitanika sa izrazito disgrafičnim rukopisom. Pronađen je značajno veći
procenat grafomotornih (71,4%) u odnosu na jezičke disgrafije (28,6%). Djeca
sa jezičkom disgrafijom postižu značajno niži uspjeh u školi i nižu ocjenu iz
srpskog jezika u poređenju sa djecom sa grafomotornom disgrafijom.
Zaključak. Rezultati pokazuju prisustvo disgrafije kod djece školskog uzrasta
koja se značajno češće javlja kod dječaka nego kod djevojčica. Grafomotorna
disgrafija se statistički značajno više ispoljava kod djece školskog uzrasta od