IZAZOVI U SPROVOĐENJU MERA POJAČANOG NADZORA OD STRANE ORGANA STRATATELJSTVA SA DECOM U SUKOBU SA ZAKONOM

Abstract

Deca koja dolaze u sukob sa zakonom ne čine to po sopstvenom izboru, nego kao rezultat
suženih mogućnosti dostupnih za njihov razvoj. Mogućnosti su još više ograničene jednom kada uđu u
sistem krivičnog pravosuđa. Maloletnička delikvencija nije priča o uspehu, već svedočanstvo o
neuspehu. U stručnoj literaturi prihvaćena je podela etioloških faktora maloletničke delikvencije na:
egzogene ili spoljne koji se odnose na socio-kulturološke uslove života: škola, porodica, stanovanje,
grupa vršnjaka, mediji, slobodno vreme i sl., endogeni ili unutrašnji (emocije, karakter, temperament,
inteligencija i sl.). Kombinacijom dva ili više faktora maloletnik se može naći u situaciji da izvrši
krivično delo ili da ispolji asocijalno ponašanje. Najčešća reakcija države prema maloletnim
počiniocima krivičnih dela je izricanje mera pojačanog nadzora u preko 80% slučajeva. Mere
pojačanog nadzora (izriču se maloletniku prema kojem treba preduzeti trajnije mere vaspitanja,
prevaspitanja ili lečenja uz odgovarajući nadzor, a nije potrebno njegovo potpuno odvajanje iz
dotadašnje sredine u kojoj živi). Pojačan nadzor od strane organa starateljstva uključuje se u rad sa
roditeljima i rad sa decom. Rad sa roditeljima je na razvoj odgovornog roditeljstva, razvoja i sticanja
vestina za odgovorno roditeljstvo. Mera traži intenzivan rad sa decom i njihovim roditeljima.
Istraživanja pokazuju nedovoljnu posvećenost organa starateljtva i izazovima sa kojima se srecu u
svom radu. Istraiživanje ukazuje na izazove koj smanjuju еfekte rada sa decom i njihovim roditeljima.
Veliki broj korisnika i mali broj resursa ne omogucavaju planirane efekte intervencija. U radu pored
podataka istraživanja dati su primeri dobre prakse rada sa decom u sukobu sa zakonom i njihovih
roditeljima.