DECA ŽRTVE MASOVNIH UBISTAVA

Abstract

U ovom radu biće zastupan pristup paralelne anlize dve osnovne kategorije dece kao žrtava masovnih ubica. Prvi i najbrojniji tip dece žrtava su školskog uzrasta, nesrodnih sa ubicom, koja stradaju u oružanim/bombaškim napadima na škole. Dešavaju se najčešće u Americi, sporadično i u Evropi, a od zemalja trećeg sveta, najviše u Nigeriji. U Srbiji deca stradaju u masovnim ubistvima članova porodice, uglavnom primarno motivisana femicidom. U većini slučajeva su u srodstvu sa ubicom i/ili ubijenom a stradaju najviše zato što su se našla na mestu masakra. Inovativnost našeg pristupa se sastoji u činjenici da se ove dve kategorije dece žrtava masovnih ubistva retko ili gotovo nigde ne stavljaju u istu komparativnu ravan, jer se smatraju dijametralno različitim. Upravo to je cilj ovog rada, da polazeći od razlika, prilikom analiziranja domaćih i inostranih slučajeva masovnih ubistava dece, ukaže i na postojanje sličnosti ova dva tipa, koja može da se vidi u hegemonističkom tipu maskuliniteta kao karakternom profilu masovnog ubice oba tipa. U zaključku se navode reakcije na slučajeve masovnih ubistava dece, a u cilju doprinosa promišljanju mogućih strategija predviđanja i odbrane. Ta borba je svuda trajna i zahteva realizam i postojanost, odlučnost i meru.
Ključne reči: masakri dece, školska masovna ubistva, porodična masovna ubistva, iznenadnost i kratkotrajnost ubistava, hegemonistički maskulinitet ubice, adekvatne mere